หนูไม่โง่ นะคะ..เพียงแต่หนูพูดไม่ได้

ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งโลกว่า สุนัขนั้นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลก อันนี้เป็นเรื่องที่หนูไม่ได้พูดเองนะคะ แม่หนูก็พูดบ่อย ๆ ว่า "ซินดี้" เธอนี่มันเป็นหมาหรือเป็นคนกันแน่ เธอน่ารักมาก ไม่เถียงไม่ถามอะไรเลย ดีกว่าคนเยอะเลย " "เธอเป็นเพื่อนทีดีที่สุดจริง ๆ คนควรเรียนรู้จากหมา มากกว่าหมาเรียนรู้จากคน"

        

แม่บอกว่าหมาฉลาดกว่าคนในเรื่องการปรับตัว คงจะจริงเพราะตอนนี้หนูสามารถอั้นฉี่ ได้นานเท่า ๆ กันคน (บางคน) เพราะหนูถูกตีบ่อย ๆ หากหนูฉี่ อึไม่เป็นเวลา หนูสามารถส่งสัญญาณทางร่างกายได้ว่าเมื่อไหร่ หนูอยากไปฉี่ หรือหนูหิว อยากไปฉี่หนูจะครางหงิง ๆ ทำตาละห้อย แล้ววิ่งไปที่ประตู (แต่ไม่กล้าออกไปข้างนอกเอง เพราะจะถูกทำโทษหนักเป็นสองเท่า) หนูก็จะวิ่งกลับไป กลับมาระหว่างประตูกับโต๊ะทำงานของแม่ หรือที่แม่นั่งเม้าท์กับเพื่อน เป็นอันรู้กันว่าหนูอยากออกไปทำธุระส่วนตัว..เวลาหนูหิวก็แค่เลียปากแผล่บ ๆ ประมาณ10 ที ทำตาโต กระดิกหางความเร็วปานกลาง มองไปที่อาหาร (ที่คนกำลังหม่ำโดยไม่สนใจหมา) หรือหากจะทำให้แม่อับอายขายหน้าก็ทำได้ คือวิ่งไปเกาะขาคนที่กำลงัทานอาหารอยู่ เพิ่มความเร็วของการสั่นที่หางเป็นสองเท่า แม่ก็จะรีบอุ้มหนูไปทานข้าว (หนูทานข้าวกับแม่ทุกมื้อ ที่ร้านอาหารที่เขาอนุญาตให้แม่พาหนูไปได้  ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นร้านของเพื่อนแม่) 

  

หนูแอบได้ยิน (จากคน) มาว่าความเฉลียวฉลาดหรือที่เรียกว่าไอคิวของสุนัขหรือนั้นกล่าวกันว่ามีสติปัญญาเทียบเท่ากับเด็กอายุกว่าสิบขวบเลยทีเดียว หนูว่ามันไม่น่าใช่นะคะ หนูไม่ค่อยแน่ใจค่ะ…หนูไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทเลยค่ะ นอกจาก รถถัง และเจเจ อยู่บ้านเดียวกัน เราสนิทกันตอนเด็ก ๆ  เจเจ เป็นพันธ์บางแก้ว ฉลาด เรียบร้อย แต่ขี้กลัว ส่วนรถถัง บูล เทอร์เรีย บ้าพลัง หายใจเสียงดัง ดิ้นแรง ๆ วิ่งเร็วมาก เหมือนจะงับทุกอย่าง พี่ยุนาเคยพาไปเดินทะเล แต่ตอนนี้ออกแนว รถถังเป็นฝ่ายลากพี่ยุนาไปทะเลมากกว่า..แต่ก็ยังไม่เคยกัดใครเลยค่ะ

หนูแยกมาอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ (เรียกว่าตลอดเวลาดีกว่า) ตั้งแต่แม่เริ่มป่วยด้วยโรคตาปิด หนูไปเดินทะเลกับแม่ ทานข้าวกับแม่ ข้ามถนนกับแม่ โดยหนูจะถูกจูงให้เดินข้างแม่ แต่เดินทางด้านที่เสี่ยงอันตรายมากกว่า!! จริง ๆ นะคะ เพราะแม่บอกว่า คนขับรถเขาจะได้สงสารเป็นสองเท่า คือสงสารทั้งหมาและคนตาไม่ดี ซึ่งก็ได้ผล  หนูได้เรียนรู้ว่าเมื่อไหร่ควรเดิน เมื่อไหร่ควรหยุด เมื่อไหร่ควรวิ่ง หนูเดินข้ามถนนกับแม่ทุกวันค่ะ บ้านเราอยู่ห่างจากทะเลแค่ 100 เมตร หนูชอบไปวิ่งเล่นที่ชายหาด แต่ตอนนี้ ตำรวจเทศกิจเขาออกมาเตือน ๆ ว่า ห้ามนำหมามาเดินบนชายหาด ตัวเล็กตัวน้อยอะไรก็ไม่ได้ ไม่เห่า ไม่อึ ไม่ฉี่ ก็ไม่มีสิทธิ หนูล่ะเศร้าเลย…แต่แม่ก็แอบพาหนูไปเดินเล่นตอนเช้า ๆ ยังไม่มีใครมาเดินมากนัก ตอนนี้แม่หนูมองได้ทั้งสองตาเหมือนเดิมแล้ว หนูก็ยังคงมีหน้าที่พาแม่ข้ามถนนเหมือนเดิม…

หนูมีเพื่อนชื่อซาร่า แม่เขาเป็นเพื่อนแม่หนู เราเจอกันบ่อย ๆ บ้านเราอยู่ใกล้กัน ซาร่ากับแม่ก็มักจะข้ามถนนด้วยกันเสมอ มีอยู่วันหนึ่ง วันนั้นซาร่าช้ามถนนเองโดยไม่รอแม่ แต่ข้ามไปไม่ถึงอีกฝั่งหนึ่ง เพราะเธอตกใจ มีรถวิ่งมาเร็วมาก เสียงเบรคดังลั่น ซาร่าร้องกริ๊ด แม่ของซาร่ายิ่งร้องเสียงดังยิ่งกว่า เธอวิ่งไปกอดซาร่าที่ยืนตัวสั่นอยู่กลางถนน และพาข้ามกลับมาที่เดิม หนูยืนมองอยู่ หัวใจหนูเต้นโครมคราม มันน่าตกใจมาก รถเกือบชนซาร่าแน่ะ 

          “เห็นไหมซินดี้ ขืนทะเล่อทะล่า ไม่ดูตาม้าตาเรือ วันหนึ่งเธอจะเป็นผัก อยู่กลางถนน” ตั้งแต่นั้นมาหนูยิ่งต้องระวังอย่างหนัก เสียงน้าฉายคนข้างบ้านบอกว่า “ซินดี้ เป็นหมายังเก่งกว่าอีก ข้ามถนนเองได้” แหม..น้าฉายก้อ..มันต่างกันนะ หนูเป็นหมาไม่มีสูจิบัตร ส่วนซาร่าเธออายุแค่ 9 ขวบ เอง และเธอไม่มีแม่ให้พาข้ามถนนทุกวันเหมือนหนู

  แม่หนูบอกว่า

           ” เป็นอะไรซินดี้ ตื่นมาทำไม เธอเห็นอะไรเหรอ เธอทำให้แม่กลัวนะรู้ไหม ไปนอนซะ ..” แค่นี้หนูก็ยิ้มได้แล้ว  ..จริงค่ะหมายิ้มได้ (แม่หนูใช้เวลาเกือบสามเดือนกว่าจะแยกออกว่าหนูกำลังยิ้มหรือกำลังหิวน้ำ เวลาหนูยิ้มทีไร แม่วิ่งไปตักน้ำให้หนูทุกที เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว แต่ตรงกันข้าม..บางทีหนูหิวน้ำมากเลย แม่ลืมให้น้ำหนูเป็นวัน ๆ หนูฉีกปากลิ้นห้อย แม่หันมามองทีไร ก็ถามแต่ว่า “ยิ้มอะไรจ๊ะ คนสวย..”  เฮ้อ…ได้โปรดเถอะ พระเจ้า.. 

 ตอนนี้หนูมีปัญหาค่ะ คือว่าหนูเป็นหมา แต่เวลานอนหลับ หนูก็ฝันได้เหมือนคนเหมือนกัน บางทีหนูก็ตกใจตื่นกลางคืนเพราะหนูฝันว่าหนูหาแม่ไม่เจอ แม่ไปไหนไม่รู้ พอหนูสะดุ้งตื่นก็เห็นแม่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง หนูดีใจมากเลย หนูตะกุยเขี่ยตัวแม่

         

 “รู้ไหมซินดี้..เธอเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ที่เกิดขึ้นในชีวิตฉัน..” หนูแทบตัวลอย

ความน่ารักและนิสัยของสนัขแต่ละตัวนั้นก็มีความแตกต่างกันไปในแต่ละสายพันธุ์ ซึ่งเป็นคุณลักษณะเฉพาะที่ได้มาจากปู่ย่าตาทวดที่สืบทอดกันมา บางสายพันธุ์ก็อาจสอนให้ทำอะไรได้หลายอย่างหรือยากง่ายแตกต่างกันไป ซึ่งก็เป็นความสามารถเฉพาะตัวกันไป อย่างเช่นเจ้าโกลเดนนี่แทบไม่ต้องสอนก็วิ่งไปเก็บของมาให้เจ้าของได้แล้ว บางตัวก็ดื้อแสนดื้อกันจัง..ก็เพราะสัญชาติญาณสัตว์ป่าของเค้านั่นเอง ส่วนหนู..แม่บอกว่า

            

ขอบคุณค่ะที่คลิกเข้ามาอ่านเรื่องของหนู..การจัดอับดับไอคิวสุนัข ข้างล่างนี้ หนูไม่ได้โม้เองนะคะ บังเอิญหนูอยู่อันดับที่สอง..แม่หนูยิ้มทั้งวันค่ะ บอกว่า..“แหม..มิเสียแรงที่อุตส่าห์มีหมากับเค้านะเนี๊ยะ “

หนูชื่อSindy ค่ะ

ให้หมาอย่างหนูเป็นครูของคุณซักวันหนึ่งได้ไหม

· Story of Sindy, chapter 1

· Story of Sindy, chapter 2

· Edit แม่ฝันอีกแล้ว..ซินดี้

· ชีวิตอันแสนเศร้าของหนู

หนูไม่โง่ นะคะ..เพียงแต่หนูพูดไม่ได้