ว่านี่คือการต่อสู้อย่างชัดเจน บริสุทธิ์ใจ ตรงไปตรงมา และที่สำคัญที่สุดพี่น้องครับ... ให้พี่น้องจดจำและมั่นใจว่า เราไม่มีเส้นครับ......เราไม่มีเส้นครับ...เราเกิดบนผืนแผ่นดิน เราโตบนผืนแผ่นดิน เราก้าวเดินบนผืนแผ่นดิน เมื่อเรายืนอยู่บนดิน เราจึงห่างไกลเหลือเกินกับท้องฟ้า... พี่น้องครับ...เมื่อเรายืนอยู่บนดิน ต้องแหงนคอตั้งบ่า แล้วเราก็รู้ว่า... ฟ้าอยู่ไกล... เมื่อเราอยู่บนดิน แล้วก้มหน้าลงมา เราจึงรู้ว่า... เรามีค่าเพียงดิน...
แต่ผมแน่ใจว่า ด้วยพลังของคนเสื้อแดงที่มันจะมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน ขยายตัวเพิ่มขึ้น ทุกนาที ทุกนาที
แม้เรายืนอยู่บนผืนดิน แม้เราพูดอยู่บนผืนดิน แต่จะได้ยินถึงท้องฟ้า แน่นอน!
เสียงไชโยโห่ร้องของเราในยามนี้ จากคนที่มีค่าเพียงดิน จากคนที่เกิดและเติบโตบนผืนแผ่นดิน จะได้ยินถึงท้องฟ้า แน่นอน!
คนเสื้อแดงจะบอกดิน บอกฟ้าว่า... คนอย่างข้าก็มีหัวใจ...! คนเสื้อแดงจะบอกดิน บอกฟ้าว่า... ข้าก็คือคนไทย...! คนเสื้อแดงจะถามดิน ถามฟ้าว่า... ถ้าไม่มีที่ยืนที่สมคุณค่า...! จะถามดิน ถามฟ้าว่า... จะให้ข้าหาที่ยืนเองหรืออย่างไร...!เสียงไชโยโห่ร้องของคนเสื้อแดง จะได้ยินถึงดิน ถึงฟ้า...!
พี่น้องที่เคารพครับ แต่ไม่ว่าเราจะมีหรือไม่มีอะไร เรามีสิ่งที่มีค่าที่สุดแล้ว ในแนวทางของการต่อสู้ คือจิตวิญญาณของประชาธิปไตยและผมอยากจะกราบเรียนพี่น้องว่า มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าผมต้องทำ ตั้งใจแล้วว่าต้องทำตั้งแต่นำพี่น้องอยู่ที่ด่านมะขามเตี้ยว่า สิ่งที่ต้องทำ และต้องแสดงออกกับพี่น้องที่รวมตัวกันอยู่ที่นั่น หรือว่าไม่ได้ไปที่นั่น แต่ส่งใจมากร้อยรัดกันเป็นพลัง ก็คือว่า พี่น้องครับ สำหรับความยิ่งใหญ่ของพี่น้อง ทำได้อย่างนี้อย่างเดียวครับ (ก้มกราบ) ผมทำได้อย่างเดียวจริงๆ
— ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ
30 ธันวาคม พ.ศ. 2550
No comments:
Post a Comment