🌹🌹 Loving and Amazing World

 “My brother and I were both placed into foster homes at a young age. He was lucky—he went to a family called the Ripleys. I went through four different homes in three years, and each one was worse than the next. I’d get to see my brother every few months. Ms. Ripley would take us for lunch at McDonald', and that’s when she first noticed the scars all over my body. She immediately made arrangements for me to join their family. Back then the word ‘family’ didn’t mean much to me. But the Ripleys made me feel welcome in their home.

“ผมกับพี่ชายถูกส่งไปอยู่ในบ้านอุปถัมภ์ตั้งแต่อายุยังน้อย เขาโชคดี—เขาได้ไปอยู่ครอบครัวหนึ่งชื่อครอบครัวริปลีย์ ส่วนผมเดินผ่านบ้านที่แตกต่างกันสี่หลังในสามปี และแต่ละหลังก็แย่ยิ่งกว่าบ้านถัดไป ผมจะได้ไปพบพี่ชายของผมทุกๆสองสามเดือน คุณริปลีย์จะพาเราไปทานอาหารกลางวันที่ร้านแมคโดนัลด์ และนั่นคือตอนที่เธอสังเกตเห็นรอยแผลเป็นทั่วร่างกายของผมเป็นครั้งแรก เธอรีบจัดการให้ผมไปร่วมครอบครัวของพวกเขาทันที ย้อนกลับไปตอนนั้นคำว่า 'ครอบครัว' ไม่ได้มีความหมายสำหรับผมมากนัก แต่ครอบครัวริปลีย์ทำให้ผมรู้สึกเป็นที่ต้อนรับในบ้านของพวกเขา

Whenever I did something wrong, Ms. Ripley would sit me down and explain why it wasn’t OK. But then she’d say: ‘You’re not going anywhere. Because you belong to us now.’ Shortly after I joined the family, Mr. Ripley was diagnosed with cancer. And later that year he passed away. Ms. Ripley’s entire world fell apart. They’d been high school sweethearts. And now she was alone with two foster kids. Nobody would have blamed her for taking us back.

เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมทำอะไรผิด คุณริปลีย์จะนั่งลงและอธิบายว่าเหตุใดจึงไม่โอเค แต่แล้วเธอก็จะพูดว่า: 'หนูจะไม่ไปไหนเลย' เพราะตอนนี้หนูเป็นลูกของเราแล้ว' หลังจากที่ผมเข้าร่วมครอบครัวได้ไม่นาน คุณริปลีย์ก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง และต่อมาในปีนั้นเขาก็มรณะภาพ โลกทั้งใบของนางริปลีย์แตกสลาย พวกเขาเคยเป็นคู่รักสมัยมัธยมปลาย และตอนนี้เธออยู่คนเดียวกับลูกบุญธรรมสองคน คงไม่มีใครตำหนิเธอแน่ ถ้าเธอจะพาพวกเรากลับไปที่เดิม

But instead, she took us to court and made it permanent. The three of us moved into a single-wide trailer in Mississippi, and that’s where she raised us. She worked whatever odd jobs she could find. We never had much, but we went to the movies. We had family game nights. She kept us busy with Little League and Boy Scouts. She must have been super stressed, but that’s not at all what I remember.

แต่เธอกลับพาเราไปที่ศาลและทำให้ (สถานะครอบครัวของเรา)ถาวร เราสามคนย้ายไปอยู่ในรถพ่วงขนาดกว้างเดี่ยวในมิสซิสซิปปี้ และนั่นคือสิ่งที่เธอเลี้ยงดูเรา เธอทำงานอะไรก็ตามที่เธอหาได้ เราไม่มีอะไรมากแต่เราไปดูหนัง เรามีคืนเกมกับครอบครัว เธอทำให้เรายุ่งกับ Little League และ Boy Scouts เธอคงเครียดมาก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจำได้เลย

I just remember the affirmation that she gave me. It was always: ‘You’re smart.’ And ‘You’re handsome.’ And ‘You survived all that stuff because you’re strong.’ She cried when I joined the Marines, but she knew it was my best chance for a college education. And eventually, I graduated from law school.

ฉันแค่จำคำยืนยันที่เธอให้ฉัน มันเป็นเสมอ: 'ลูกฉลาด' และ 'ลูกหล่อ' และ 'ลูกรอดมาได้ทุกอย่างเพราะลูกแข็งแกร่ง' เธอร้องไห้เมื่อฉันเข้าร่วมนาวิกโยธิน แต่เธอรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของฉัน การศึกษาระดับวิทยาลัย และในที่สุดฉันก็เรียนจบจากโรงเรียนกฎหมาย

Last year I had a daughter of my own. And that really put me into an emotional tailspin. Because I realized how every little choice I make is going to affect her future. And then I started thinking about how different my life could have been. Because my early development had been the opposite of what a child’s should be. I should be broken, but I’m not. Because thirty years ago my Mom decided to keep me. And somehow, despite all her sadness and heartbreak, she poured enough love into me so that I could heal.”

ปีที่แล้วผมมีลูกสาวคนหนึ่ง และนั่นทำให้ผมมีอารมณ์แปรปรวนจริงๆ เพราะผมรู้ว่าทุกทางเลือกเล็กๆ น้อยๆ ที่ผมทำจะส่งผลต่ออนาคตของเธออย่างไร จากนั้นผมก็เริ่มคิดว่าชีวิตของผมจะแตกต่างออกไปขนาดไหน เพราะพัฒนาการในช่วงแรกของผมตรงกันข้ามกับสิ่งที่เด็กควรจะเป็น ผมควรจะอกหักแต่ผมไม่ เพราะเมื่อสามสิบปีที่แล้วแม่ของผมตัดสินใจเก็บผมไว้ และอย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะเศร้าและอกหัก แต่เธอก็มอบความรักให้กับผมมากพอเพื่อที่ผมจะได้เยียวยา”

Credit to the respective owner

-----------------------------------------------------------------------------------------

Today while at the gas station I overheard a lady in her late 20s telling 2 other men to leave her alone so I decided to walk over to them and I asked her "How was the meeting today darling? " she looked at me and said, " it was good, I'll tell you more about it when we get home in a few ". I replied, "Wonderful I'll pick up your favorite for dinner".

วันนี้ขณะอยู่ที่ปั๊มน้ำมัน ฉันได้ยินผู้หญิงวัย 20 ปลายๆ คนหนึ่งบอกผู้ชายอีก 2 คนให้ปล่อยเธอไว้ตามลำพัง ฉันจึงตัดสินใจเดินไปหาพวกเขา และถามเธอว่า "วันนี้การประชุมเป็นยังไงบ้างที่รัก" เธอมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “ก็ดี ฉันจะเล่าให้ฟังเพิ่มเติมเมื่อเราถึงบ้านในอีกไม่กี่อึดใจ” ฉันตอบว่า "เยี่ยมมาก ฉันจะเลือกของโปรดของคุณมาทานมื้อเย็น"

The two guys left in a hurry and she told me "You have no idea how much that meant to me .... thank you." I said "You're very welcome ma'am .... you can never be too careful. "

ทั้งสองคนรีบจากไปและเธอก็บอกฉันว่า "คุณไม่รู้หรอกว่ามันมีความหมายกับฉันมากแค่ไหน .... ขอบคุณ" ฉันพูดว่า "ยินดีอย่างยิ่งครับคุณผู้หญิง....คุณไม่ต้องระวังจนเกินไป"

I made sure the guys left before I walked back to my car and as I was walking back all I could do was think " I hope a man does that for my future daughter one day".

ฉันทำให้แน่ใจว่าพวกเขาออกไปก่อนที่ฉันจะเดินกลับไปที่รถ และในขณะที่ฉันกำลังเดินกลับ สิ่งที่ฉันทำได้คือคิดว่า "ฉันหวังว่าผู้ชายจะทำอย่างนั้นเพื่อลูกสาวในอนาคตของฉันสักวันหนึ่ง"

Credit - Original owner ( Respect 🫡)