ไม่สนุกเลยที่ต้องอยู่ใกล้คนขี้โมโห

 

ไม่สนุกเลยที่ต้องอยู่ใกล้คนขี้โมโห

ถ้าเราเป็นคนใจร้อน ขี้โมโห  ความหงุดหงิดและโกรธเคืองที่เกิดขึ้นในใจไม่ได้สร้างความทุกข์ให้เราเพียงคนเดียว แต่ยังแผ่ขยาย...ไปสร้างความทุกข์ให้คนในครอบครัวและคนรอบข้างอีกด้วย

มีหลายครอบครัว  มีพร้อมทุกอย่างดูแล้ว น่าจะมีความสุขแต่กลับไม่มีความสุขเลย เพียงเพราะมีคนใจร้อนเพียงคนเดียวที่คอยทำลาย ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง  ให้เป็นเรื่อง ทำเรื่องเล็ก  ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่และทำเรื่องใหญ่...ให้กลายเป็นความร้าวฉาน แตกหัก เหมือนเป็นครอบครัวของคนมีกรรม เป็นเวรเป็นกรรมที่มีคนใจร้อนอยู่ในรอบครัว ตัดก็ไม่ได้ ขายก็ไม่ขาด

เช่นนั้นแล้ว...  ความเป็นคนใจร้อนของเรา จึงมิใช่เรื่องส่วนตัวอีกต่อไป เพราะเราเป็นเหตุแห่งการทุบทำลายความสุขของผู้อื่น ความสุขของคนที่เรารัก ความสุขของคนที่รักเรา
เขาเหล่านั้น... สมควรจะมีชีวิตที่สดใส มีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะมีความร่าเริง เบิกบานมิใช่หรือ และเราเอง...ในฐานะที่เป็นคนใกล้ชิดผูกพันในชีวิตของเขา ก็สมควรจะมีเมตตา กรุณา ต่อเขามิใช่หรือ??
ยิ่งอยู่ใกล้ชิด ยิ่งมีเรื่องราวกระทบกระทั่ง ผิดพลาดแต่ความผิดเดียวกัน  คนเราก็มองต่างกัน บางคนปิดตาข้างเดียว มองข้าม  ปล่อยผ่าน  ให้อภัย   บางคนก็ทำตรงข้าม เพ่ง เล็ง ขยี้ หยิบยกมาพูดประนามซ้ำๆค่ำเช้า ความสุขจึงหดหาย ความทุกข์จึงขยาย

คนขี้โมโหมักเป็นผู้กระทำ จึงไม่จำใส่ใจ ดุด่าไปแล้ว ก็แล้วไป  คิดเข้าข้างตนเองว่า...เรานั้นเป็นคนตรง โกรธง่ายหายเร็ว คนทำเขา  กับคนถูกเขาทำ เจ็บไม่เท่ากัน

การเป็นคนใจร้อน  ขี้โมโห ปากเร็ว อาจไม่ใช่เรื่องส่วนตัวอีกต่อไปตราบที่เรายังต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่น

ไม่สนุกเลย...จริง ๆ 
หากเราโชคร้าย มีเวร  มีกรรม จำต้องอยู่ใกล้ชิดบางคน ที่มีนิสัยมักโกรธ มักหงุดหงิด ขัดเคืองใจ... ได้ตลอดเวลา...