เวลาของวันหนึ่งนั้นสั้นมาก

เวลาของวันหนึ่งนั้นสั้นมาก สั้นจนยังไม่ทันได้กล่าวอรุณสวัสดิ์ พระอาทิตย์ก็พลันตกดินเสียแล้ว

เวลาของหนึ่งปีนั้นก็สั้นมาก สั้นจนไม่รู้ว่าฤดูหนาวมาเยือนเมื่อไหร่ ฤดูร้อนก็เข้ามาแทนที่เสียแล้ว

เวลาของหนึ่งชีวิตนั้นก็สั้นไปยิ่งกว่า สั้นจนไม่ทันได้เสพสุข พลันชีวิตก็กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว

เราผ่านชีวิตไปอย่างรวดเร็ว แต่เราเข้าใจชีวิตได้อย่างเชื่องช้า

หลังจากอายุเลยเลข 20

บ้านเกิดหรือบ้านใหม่แทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - ค่ำไหนนอนนั่น

หลังจากอายุเลยเลข 30

ตอนกลางวันหรือตอนกลางคืนแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - ทำงานหามรุ่งหามค่ำ แทบไม่มีเวลานอน

หลังจากอายุเลยเลข 40

เรียนสูงหรือเรียนน้อยแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - คนเรียนมาน้อยอาจมีเงินมากกว่าคนเรียนระดับสูง

หลังจากอายุเลยเลข 50

สวยหรือขี้เหร่แทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - ต่อให้สวยมาก่อน ตอนนี้ทั้งฝ้า กระ และรอยตีนกาอาจมาเยือนเต็มใบหน้า

หลังจากอายุเลยเลข 60

ตำแหน่งใหญ่หรือต่ำแหน่งเล็กแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - เกษียณแล้วได้ชื่อว่าเป็นคนชราเหมือนกัน

หลังจากอายุเลยเลข 70

บ้านหลังใหญ่หรือบ้านหลังเล็กแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - สังขารเริ่มเสื่อมถอย ลุกก็โอย นั่งก็โอย

หลังจากอายุเลยเลข 80

มีเงินมากหรือมีเงินน้อยแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - ต่อให้อยากใช้เงินเหมือนเก่า ก็ใช่ว่าจะได้ใช้เหมือนที่เคย

หลังจากอายุเลยเลข 90

ผู้ชายหรือผู้หญิงแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน - เนื้อหนังเหี่ียวย่น ผมเผ้าประปราย หูตึง ตาพร่า มือสั่น เหมือน ๆ กัน

หลังจากอายุเลยเลข 100

จะนอนหรือนั่งแทบไม่ต่างกัน - นอนก็มองเพดาน นั่งก็มองประตูบ้าน รอวันสิ้นลม

...

ชีวิตคนเราแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน

ต่างกันแค่ความดีกับความชั่ว เพราะช่วงสุดท้ายของชีวิต

บ้างสะเทือนเลื่อนลั่นผู้คนสรรเสริญ

บ้างอับเฉาซบเซาไร้คนเหลียวแล

บ้างก็หนักดั่งขุนเขา

บ้างก็เบาดั่งขนนก

รู้ชีวิต เข้าใจชีวิต สร้างสรรค์ชีวิต จึงก่อเกิดคุณค่าแห่งชีวิต

.....